Το λημέρι του δράκου - Μέρος πρώτο
Η μικρή ομάδα πλησίαζε επιτέλους τον προορισμό της, ύστερα από μία εβδομάδα πεζοπορίας μέσα στο πυκνόφυτο δάσος Θέσσαφελ. Προπορευόμενη ήταν η Ίναρελ, η οδηγός της ομάδας, από τη φυλή των ξωτικών.
Ο ήλιος ήταν έτοιμος να δύσει και οι κόκκινες ακτίνες του έπεφταν πάνω στα καφετιά και κόκκινα φύλλα των δέντρων, δημιουργώντας μία όμορφη μπρούτζινη φθινοπωρινή απόχρωση. Το φθινόπωρο ήταν μία από τις αγαπημένες εποχές της Ίναρελ και δεν μπορούσε να μην σταματάει ανά διαστήματα ώστε να αφουγκράζεται αυτήν την πανδαισία χρωμάτων.
Αρκετά μέτρα πίσω της ακολουθούσε ένας πολεμιστής, ο οποίος φορούσε βαριά πανοπλία, ενώ στην πλάτη του έφερε ένα μεγάλο σπαθί. Και ακόμη πιο πίσω βρίσκονταν ένας αδύνατος νεαρός άνδρας με μακριά γενειάδα, ο οποίος αγκομαχούσε σε κάθε του βήμα υποβασταζόμενος από το μεγάλο ξύλινο ραβδί του. Και οι δύο προέρχονταν από τη φυλή των ανθρώπων.
«Φθάσαμε» φώναξε με τη μελωδική της φωνή η Ίναρελ.
«Πολύ χαρούμενο ακούω το ξωτικό. Φάρβις, θύμισέ μου γιατί την πήραμε μαζί μας» είπε λαχανιασμένος ο πολεμιστής, που το βάρος της πανοπλίας και του εξοπλισμού του είχε αρχίσει να τον καταβάλει.
«Εκατό φορές στο έχω πει, Ράλντακ. Εάν δεν προσλαμβάναμε έναν οδηγό δεν θα μπορούσαμε ποτέ να διασχίσουμε γρήγορα και με ασφάλεια αυτό το δάσος. Και ήταν τιμή μας που δέχθηκε να μας βοηθήσει μία φύλακας των δασών» απάντησε ο αδύνατος άντρας. Ο Ράλντακ αρκέστηκε στο να κάνει μία γκριμάτσα απαξίωσης, χωρίς να ανησυχεί εάν θα τον προσέξει κάποιος, μιας και το κράνος που φορούσε κάλυπτε το πρόσωπό του.
«Νομίζω ότι σήμερα το βράδυ λίγο νόστιμο ψητό κρέας και ένα κανονικό κρεβάτι θα ήταν μία πολυτέλεια που θα πλήρωνα αδρά» σχολίασε ο Ράλντακ, τονίζοντας έντονα την λέξη "κρέας" καθώς πλησίαζε την Ίναρελ. Την τελευταία εβδομάδα το ξωτικό δεν τους είχε αφήσει να κυνηγήσουν κάποιο θήραμα, με την αιτιολόγηση ότι το δάσος προσέφερε αρκετούς καρπούς για να θραφούν.
«Φάρβις, τρέξε!» φώναξε ο Ράλντακ, με φανερή την αγωνία στη φωνή του, μόλις πέρασε τα τελευταία δέντρα του δάσους.
«Ω θεοί!» αναφώνησε ο Φάρβις όταν έφθασε τρέχοντας δίπλα στον φίλο του.
Πέρα από τους κάμπους, μαύροι καπνοί αναδύονταν ως τον ουρανό. Ο μικρός οικισμός, που ήταν και ο προορισμός της αποστολής τους, έμοιαζε να έχει παραδοθεί στις φλόγες.
«Γρήγορα! Μπας και σώσουμε κανέναν.» επεσήμανε ο Ράλντακ και άρχισε να τρέχει προς το φλεγόμενο χωριό. Πίσω του ακολουθούσε κατά πόδας ο Φάρβις.
Η Ίναρελ παρατηρούσε εντυπωσιασμένη τους δύο άνδρες, οι οποίοι, ενώ λίγη ώρα πριν φαίνονταν πως ήταν έτοιμοι να καταρρεύσουν από την πεζοπορία, τώρα έτρεχαν για να βοηθήσουν τους χωρικούς χωρίς να υπολογίζουν την κούρασή τους. Πάντα έβρισκε περίεργη αλλά και ενδιαφέρουσα αυτήν την αλληλεγγύη που ένιωθαν οι άνθρωποι προς τους άλλους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά βέβαια, οι άνθρωποι ήταν από τα πιο βίαια πλάσματα που είχε γνωρίσει. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ, αποφάσισε να τους ακολουθήσει. Ένιωθε ότι μία νέα περιπέτεια ξεκινούσε για εκείνη. Και αν κάτι λάτρευε ιδιαίτερα στην πολύχρονη ζωή της, αυτό ήταν οι περιπέτειες.
Με τα γρήγορα πόδια της δεν άργησε να τους φθάσει. Αύξησε τον ταχύ ρυθμό της και σύντομα βρέθηκε εκ νέου μπροστά να οδηγεί την ομάδα. Τράβηξε το τόξο που είχε περασμένο στην πλάτη της και το κράτησε σταθερά στο αριστερό της χέρι. Με την καλή της όραση μπορούσε να διακρίνει από μακριά οποιονδήποτε κίνδυνο. Με αυτό τον τρόπο έδινε την ασφάλεια στους υπόλοιπους ότι δεν θα βρεθούν απροετοίμαστοι και αντιμέτωποι με κάποιο επικίνδυνο πλάσμα.
Λίγη ώρα αργότερα, όταν έφθασαν στο χωριό, η φωτιά είχε ήδη σβήσει. Μόνο λίγες εστίες έκαιγαν ακόμη, προσφέροντας λιγοστό φωτισμό στο σκοτάδι της νύχτας που είχε επέλθει εδώ και ώρα.
Τα ξύλινα σπίτια του οικισμού είχαν γίνει στάχτη, ενώ τα απανθρακωμένα πτώματα των κατοίκων έκαναν πιο αποτρόπαιο αυτό το μακάβριο θέαμα. Κάποια από αυτά τα πτώματα δεν βρίσκονταν μέσα στα σπίτια, αλλά κατάμεστης των πλατιών δρόμων. Κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον πολεμιστή.
«Φάρβις, το παρατήρησες κι εσύ έτσι;» ρώτησε προβληματισμένος ο Ράλντακ.
«Νομίζω ότι είναι καλύτερα να το συζητήσετε μετά» αποκρίθηκε η Ίναρελ, ενώ παράλληλα τράβηξε ένα βέλος από τη φαρέτρα της και το πέρασε στο τόξο της. «Έχουμε παρέα» συμπλήρωσε.
Σύντομα, η ομάδα βρέθηκε περικυκλωμένη από αρκετά ζεύγη κίτρινων ματιών που φωσφόριζαν έντονα μέσα στο σκοτάδι. Αμέσως οι τρεις τους παρατάχθηκαν πλάτη με πλάτη σχηματίζοντας ένα τρίγωνο με τα σώματά τους, καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να προστατεύουν ο ένας τα νώτα του άλλου.
«Ωραία! Η νύχτα γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα» αποκρίθηκε γκρινιάζοντας ο Ράλντακ και έφερε μπροστά του το μακρύ σπαθί που είχε περασμένο στην πλάτη του.
Ο Φάρβις ψιθύρισε μερικές μαγικές λέξεις και ύστερα άγγιξε την άκρη του ραβδιού του. Αμέσως λευκό φως εμφανίστηκε, πηγάζοντας από το ραβδί του, και φώτισε το μέρος για μερικά μέτρα κυκλικά από την πηγή του.
Το φως ήταν αρκετό για φανούν τα σώματα των πλασμάτων στα οποία ανήκαν τα κίτρινα μάτια. Αδύνατα ανθρωποειδή πλάσματα, με σκούρο γκρίζο δέρμα και μυτερά δόντια που εξείχαν από το στόμα τους. Γρύλιζαν δημιουργώντας έναν αλλόκοσμο ήχο και ήταν έτοιμα να ορμήσουν για να τους κατασπαράξουν.
«Γκουλς» είπε αηδιασμένη η Ίναρελ.
«Με τόσους νεκρούς εδώ, λογικό να εμφανιστούν πτωματοφάγοι» τόνισε ο Φάρβις.
«Νομίζω ότι η δικιά μας ζωντανή και φρέσκια σάρκα θα ήταν ένα ωραίο ορεκτικό πριν το κυρίως γεύμα» επεσήμανε ο Ράλντακ και κατέβασε με δύναμη το σπαθί του, κόβοντας έτσι στη μέση το πρώτο πλάσμα που πλησίασε τον κύκλο τους.
Η κίνηση αυτή του Ράλντακ φαίνεται ότι εκνεύρισε τα υπόλοιπα γκουλς, μιας και εκείνα, αφού έβγαλαν μία απόκοσμη κραυγή, όρμησαν όλα μαζί εναντίον τους.
Η Ίναρελ έριξε το βέλος της και πέτυχε ένα από αυτά. Εκείνο σωριάστηκε νεκρό στο έδαφος. Στη συνέχεια, τράβηξε ακόμα δύο βέλη από τη φαρέτρα της, τα πέρασε στο τόξο της και ύστερα τα έριξε και τα δύο μαζί σκοτώνοντας ακόμα δύο πλάσματα.
Ο Φάρβις τέντωσε το αριστερό του χέρι, ψέλλισε μερικές συλλαβές και αμέσως ένας πίδακας φωτιάς ξεχύθηκε από τα δάχτυλά του προς τα γκουλς που τον πλησίαζαν. Τρία από αυτά τυλίχτηκαν στις φλόγες και αφού σπαρτάρισαν για λίγα δευτερόλεπτα, έπεσαν νεκρά στο έδαφος. Ένα τέταρτο γκουλ έτρεξε μερικά μέτρα προς τα πίσω, πριν πέσει και αυτό νεκρό. Το φως της φωτιάς όμως ήταν αρκετό για να φανούν για λίγες στιγμές δεκάδες άλλα γκουλς που είχαν καταφθάσει στο μέρος.
«Νομίζω ότι είναι καλύτερα να τρέξουμε» τόνισε με φανερή αγωνία ο Ράλντακ, αφού πρώτα με μία πλάγια κίνηση του σπαθιού του σκότωσε ακόμα ένα πλάσμα που είχε πλησιάσει την ομάδα.
«Όχι από εκεί που ήρθαμε όμως. Καλύτερα από την άλλη, μέσα από το χωριό. Είναι η μόνη μας επιλογή» αποκρίθηκε η Ίναρελ.
«Καλύψτε με τότε» φώναξε ο Φάρβις και ξεκίνησε να τρέχει προς το κέντρο του χωριού. Έπειτα, τέντωσε μπροστά του το ραβδί του. Το απαλό φως που έβγαινε από την άκρη του έγινε πιο έντονο. Τα γκουλς που βρίσκονταν κοντά του ζαλίστηκαν από τη δυνατή λάμψη και έμειναν για λίγες στιγμές ακίνητα, τόσο όσο χρειαζόταν για να περάσει ανάμεσά τους με ασφάλεια ο μάγος. Ταυτόχρονα, ο Ράλντακ που βρισκόταν μερικά βήματα πίσω από τον φίλο του μπορούσε με αυτόν τον τρόπο να τα αποτελειώσει χωρίς δυσκολία.
Τα νώτα τους τα κάλυπτε η Ίναρελ, η οποία δεν σταματούσε να ρίχνει τα βέλη της στα πλάσματα, που κρυμμένα στις σκιές, προσπαθούσαν να αιφνιδιάσουν την ομάδα.
«Σταματήστε!» φώναξε ξαφνικά εκείνη. «Κάτι δεν πάει καλά! Σταμάτησαν να επιτίθενται» συνέχισε.
«Ακόμα καλύτερα. Φθάσαμε στο κέντρο του χωριού. Σε λίγο θα αφήσουμε πίσω μας αυτό το καταραμένο μέρος» απάντησε ο Ράλντακ.
Λόγω της έντασης του φωτός όμως που έβγαινε από το δυνατό ξόρκι του μάγου, τόσο ο Φάρβις όσο και ο Ράλντακ που ήταν ακριβώς πίσω του, έτρεχαν με το κεφάλι σκυφτό για να προστατέψουν τα μάτια τους, χωρίς να μπορούν να δουν τι υπήρχε μπροστά τους. Ωστόσο, άκουσαν ένα απόκοσμο γρύλισμα που πάγωσε το αίμα τους.
Ασυναίσθητα ο Φάρβις σήκωσε το ραβδί του προς τα πάνω για να δει από πού ερχόταν αυτός ο ήχος. Λίγα μέτρα μπροστά τους έστεκε ένα γκουλ μοναχό του. Ήταν διπλάσιο σε μέγεθος από τα υπόλοιπα που είχαν αντιμετωπίσει έως τώρα. Οι μυς στο σώμα του ήταν αφύσικα διογκωμένοι, ενώ τα μακριά νύχια του φαινόταν ότι μπορούσαν να αποκεφαλίσουν τον οποιοδήποτε με περίσσια ευκολία.
«Πέστε κάτω!» φώναξε η Ίναρελ προς τους ξαφνιασμένους συντρόφους της, οι οποίοι έκαναν αμέσως αυτό που τους ζήτησε το ξωτικό.
Η Ίναρελ είχε ήδη περάσει ένα βέλος στο τόξο της. Τέντωσε τη χορδή όσο πιο πολύ μπορούσε και έπειτα την άφησε. Το βέλος έφυγε με ταχύτητα και καρφώθηκε με δύναμη στο δεξί μάτι του πλάσματος.
«Ναι!» φώναξε γεμάτος ένταση ο Ράλντακ, ο οποίος βρισκόταν ακόμη στο έδαφος. Η χαρά του όμως δεν κράτησε πολύ.
Το γκουλ μετά το χτύπημα έκανε μισό βήμα προς τα πίσω. Γρύλισε με ένταση και ετοιμάστηκε να χιμήξει στον πρώτο που θα συναντούσε μπροστά του. Ο Φάρβις ένιωσε πως το τέλος του πλησίαζε.
Η Ίναρελ, όμως, δεν είχε μείνει με τα χέρια της σταυρωμένα. Αφότου έριξε το βέλος της, τράβηξε ακόμα ένα από τη φαρέτρα της. Με έκπληξη διαπίστωσε ότι ήταν το τελευταίο της. Όταν το πλάσμα ετοιμάστηκε να ορμήσει προς τον Φάρβις, το ξωτικό είχε τραβήξει ήδη τη χορδή από το τόξο της. Το βέλος έφυγε με ταχύτητα και βρήκε τον στόχο του. Διαπέρασε το αριστερό μάτι του πλάσματος.
«Ράλντακ τώρα!» φώναξε η Ίναρελ.
Ο πολεμιστής σηκώθηκε απότομα από το έδαφος. Κρατώντας σφιχτά με τα δυο του χεριά τη λαβή του μεγάλου του σπαθιού, όρμησε σαν μανιασμένος εναντίον του τυφλού πλέον πλάσματος. Το πλησίασε γρήγορα, πήγε να επιτεθεί, αλλά τελικά σταμάτησε απότομα. Το μεγαλόσωμο γκουλ μπορεί να είχε τυφλωθεί αλλά ήταν ακόμη μάχιμο. Προσπάθησε να γραπώσει τον Ράλντακ με τα κοφτερά του νύχια. Εκείνος έκανε ένα βήμα στο πλάι αποφεύγοντας το χτύπημα και αμέσως κατέβασε με δύναμη το βαρύ σπαθί του. Το σπαθί πέτυχε το χέρι του πλάσματος και το έκοψε. Το γκουλ έβγαλε μία κραυγή πόνου, αλλά επιτέθηκε αμέσως με το άλλο του χέρι. Ο πολεμιστής ίσα που πρόλαβε να σηκώσει μπροστά το σπαθί του, αποκρούοντας με δυσκολία το θανατηφόρο χτύπημα του αντιπάλου του.
Ο Φάρβις, ο οποίος είχε σηκωθεί και αυτός από το έδαφος, τέντωσε μπροστά το χέρι του. Πάνω από την παλάμη του δημιουργήθηκε μία μικρή κόκκινη ενεργειακή σφαίρα. Στη συνέχεια, η σφαίρα έφυγε με ταχύτητα από το χέρι του και χτύπησε στο κεφάλι το πλάσμα. Δεν του προξένησε μεγάλη ζημιά αλλά ήταν αρκετή για να του αποσπάσει για λίγο την προσοχή. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα πιο δυνατό ξόρκι, όμως δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να πετύχει κατά λάθος τον φίλο του που πολεμούσε με το γκουλ.
Ο Ράλντακ εκμεταλλεύτηκε τον αντιπερισπασμό του μάγου και χτύπησε με μία πλάγια κίνηση την κοιλιακή χώρα του πλάσματος. Το γκουλ ούρλιαξε από το πόνο και λύγισε προς τα μπροστά. Ο Ράρλτακ συνέχισε την επίθεσή του. Σήκωσε το σπαθί του και με μία κάθετη κίνηση χτύπησε δυνατά το πλάσμα στον εκτεθειμένο λαιμό του. Το κεφάλι του πλάσματος έπεσε στο έδαφος, κατρακύλησε για μερικά μέτρα και σταμάτησε, ενώ το ακέφαλο σώμα του σωριάστηκε με κρότο στο χώμα.
Τα υπόλοιπα γκουλ βλέποντας τον αρχηγό τους νεκρό, διασκορπίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις εκμεταλλευόμενα την κάλυψη που παρείχε το σκοτάδι της νύχτας.
«Τώρα είναι η ευκαιρία μας» αναφώνησε ο Φάρβις. Αμέσως, η ομάδα άρχισε να τρέχει μέσα στους άδειους πλέον δρόμους του καμένου χωριού.